Je gaf New York de 'Sale of the Century' en onlangs nóg een sale online – hoe voelde dat? Waren er dingen waar je moeilijk afscheid van kon nemen of kwamen er emoties bij je op?
Ik had er verrassend weinig moeite mee om dingen los te laten. De meeste stukken waren vintage en kwamen bij mij terecht nadat ze iemand anders een dienst hadden bewezen, dus vond ik het ook logisch om ze door te geven. Toen ik naar het CFDA ging, droeg een jonge vrouw een tas uit mijn sale en een ander een jurk. Dat alleen al was het allemaal waard.
Dan kun je je afvragen: houden we een item omdat het geweldig is of draait het om het sentiment? Heb jij stukken waarbij het sentiment belangrijker is dan het item zelf?
Ik heb al zolang als ik me kan herinneren een obsessie voor mijn Junya Watanabe-rok vanwege de constructie en ik ben dol op Comme des Garçons – het heeft alles in zich waar ik van hou. Maar helaas, ik pas er niet meer in [lacht]. Dus besloot ik hem te verkopen zodat iemand anders die ook van al die dingen houdt, ervan kan genieten!
En dan is er nog een item dat ik heb overgenomen van actrice Linda Manz, met wie ik samenwerkte aan Gummo. Ze heeft een iconisch jasje aan me verkocht dat ze droeg in Out of the Blue. Dit ga ik nooit verkopen omdat het een speciaal stuk is en als actrice betekent ze ontzettend veel voor me. Hopelijk vindt mijn zoon die film ook zo goed en houdt hij het jasje ook.
Ik kan me indenken dat zo'n stuk een sterke emotionele waarde kan hebben. Zou je ooit overwegen om je collectie tentoon te stellen?
Ja hoor, als mensen daar interesse in hebben. Ik heb echt wel veel belangrijke stukken bewaard en stukken waarin ik ben gefotografeerd, zoals een T-shirt dat ik droeg in Sassy magazine toen ik op de middelbare school zat, mijn Oscarjurken en een brede selectie streetwear. Als iemand het zou willen organiseren, denk ik dat het heel leuk zou kunnen zijn.